Przełom wieków pokazał, że grupy dyspozycyjne to trwałe segmenty społeczeństwa zdobywające swoje środki egzystencji poddając się rozkazodawstwu, hierarchii, dyscy-plinie, musztrze, skoszarowaniu i znacz-nemu ograniczeniu życia rodzinno-osobistego na rzecz pełnienia wewnętrzno i zewnętrzno grupowych czyli segmentacyjnych ról społecznych, zasadniczo rożnych od ról pełnionych w obrębie grup społeczeństwa cywilnego. Praca w systemach, współczesnej dyspozycyjności nazywana często potocznie służbą wymaga poświęcenia nieraz życia, dlatego była i jest gratyfikowana zarówno w totalitaryzmie jak i w demokracji, w demokracji jednak za pośrednictwem współczesnego rynku pracy. Zatem grupami dyspozycyjnymi są żołnierze, policjanci, straż itp., którzy strzegą w ramach odpowiedniego rodzaju dyspozycyjności, porządku publicznego i jeśli zachodzi potrzeba zgodnie z rozkazami władzy państwowej wykonują jej polecenia. Zabezpieczają procesy wytwórczoeksploatacyjne i gospodar-cze oraz naturalno-przyrodnicze w tym strzegą odpowiednich urządzeń infrastrukturalnych mających zapowiedz katastrofa a jeśli takie zdarza się usuwają skutki (Zagórski 2006).