ODPOWIEDZIALNOŚĆ DOSTAWCÓW I UŻYTKOWNIKÓW INTERNETU
ZA ZAWARTOŚĆ STRON INTERNETOWYCH
W ŚWIETLE PRAWNYCH I SPOŁECZNYCH REGULACJI
Więcej
Ukryj
1
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Data publikacji: 25-07-2019
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2012;6(1):79-101
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Celem artykułu jest przedstawienie mapy zagrożeń w globalnej sieci oraz wskazanie podmiotów ponoszących odpowiedzialność za zawartość stron internetowych (dostawcy treści: Internet Content Providers, dostawcy usług
internetowych: Internet Service Providers i użytkownicy globalnej sieci), analiza podstaw prawnych ich działalności i wynikająca z nich odpowiedzialność w tytułowym zakresie (Dyrektywa 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r., art. 12-15;
Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r., art. 14). Ponadto weryfikacja podejmowanych działań samoregulacyjnych (European Internet Service Providers Associations) oraz omówienie kodeksów dostawców treści i usług internetowych (m.in.: Spam code
of conduct of ISPA - Austria, Evropská Asociace Státnich Loterii A Toto Spolecnosti - Czechy, Code of Conduct for search
engines/Verhaltenssubkodex fur Suchmaschinenanbieter der FSM - Niemcy i inne). Artykuł zamyka analiza kodeksów internautów, czyli netykiety oraz podsumowujące wnioski i postulaty.
Odpowiedzialność za treści znajdujące się na stronach internetowych ponoszą trzy grupy podmiotów: dostawcy treści,
dostawcy usług internetowych oraz użytkownicy internetu. Obowiązujące przepisy prawa nie zawsze są skuteczne. Po
pierwsze, nie umożliwiają egzekwowania przepisów prawa krajowego w innych państwach. Jest to istotne przy transgranicznym charakterze internetu. Po drugie, zauważa się rozbieżności europejskich i amerykańskich regulacji prawnych. Po
trzecie, wszelkie próby wprowadzenia blokowania szkodliwych czy nielegalnych treści spotykają sie z protestami w imię
wolności słowa. Skuteczna odpowiedzialność wymaga łączenia doświadczeń z różnych państw na bazie wspólnego, ujednoliconego prawa globalnego.
Netykiety sieciowe będące rodzajem przewodników, drogowskazów służą standaryzacji praktyk internautów. W szczególności odnoszą się do: komunikacji, wymogów dotyczących stron WWW, zasad korzystania z materiałów zamieszczonych
w internecie i związanej z tym odpowiedzialności. Stąd niezbędna jest ciągła praca nad zasadami netykiety, ciągłe dostosowywanie ich do nowych realiów jakie niesie ze sobą, zmieniająca się rzeczywistość. Potrzebna jest nieustanna dyskusja
na forum globalnym o zasadach netykiety, która będzie pobudzać świadomość społeczną o istnieniu zasad oraz wzmacniać
konieczność ich przestrzegania dla dobra ogólnego. Konieczne jest pobudzenie globalnej świadomości o współodpowiedzialności wszystkich członków cyberświata za jego obecny oraz przyszły kształt. Kwestia ta jest istotna ze względu na
wielonarodowy, wielokulturowy, zróżnicowany pod względem: wiekowym, rasowym, wyznania, światopoglądowym charakter tej społeczności. W publikacji zastosowano metodę analityczno-opisową.
REFERENCJE (43)
1.
Barta J., Markiewicz R. (1998), Internet a prawo. Wydawnictwo Universitas, Kraków.
2.
Barta J., Markiewicz R. (2002), Świadczenie usług drogą elektroniczną - nowa rzeczywistość dla prawników. „Radca Prawny”, nr 4-5, s. 66-78.
3.
Brzozowski M. (1999), Biznesowa etyka. „WWW”, nr 2, s. 36-39.
9.
Decyzja nr 854/2005WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. w sprawie kontynuacji wieloletniego programu wspólnotowego na rzecz bezpieczniejszego korzystania z internetu i nowych technologii sieciowych, Dz. Urz. L 149 z 11.05.2005.
10.
Dobrzeniecki K. (2004), Prawo a etos cyberprzestrzeni. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń.
11.
Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego, Dz. Urz. L 178 z 17.07.2000.
14.
Freiwillige Selbstkontrolle Multimedia-Diensteanbieter e.V,
http://www.fsm.de/, [19.08.2011].
15.
Gajowniczek A. (1999), Wykorzystanie internetu w celu reklamy. Wybrane zagadnienia prawne, pracy magisterskiej. Dostępna na stronie:
http://www.vagla.pl, [16.09.2009].
16.
Good Practice Guidance for search service providers and advice providers and advice to the public on how to search safely,
http://police.homeoffice.gov.u..., [24.10.2011].
17.
Gruchoła M. (2012), Ochrona użytkowników internetu w państwach Unii Europejskiej. Wydawnictwo KUL, Lublin.
18.
Gruchoła M. (2011), Dangers in the Internet Communication and the Protection of Internet Users in the Era of Media Convergenc. W: Konwergencja mediów - media convergence - Medienkonvergenz”. Wydawca niemiecki, ss. 18, złożony do druku.
19.
Gruchoła M. (2011), Ochrona małoletnich internautów w prawie i praktyce państw Unii Europejskiej. „Rozprawy Społeczne”, T. V, s. 78-100.
21.
Kirwil L., Polskie dzieci w internecie. Zagrożenia i bezpieczeństwo na tle danych dla UE. Wstępny raport z badań EU Kids Online przeprowadzonych wśród dzieci w wieku 9-16 lat i ich rodziców,
http://www.saferinternet.pl/im... _polska_28-10-2010.pdf, [21.09.2011].
22.
Kodeks cywilny; Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r., Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93.
23.
Kodeks karny; Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r., Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 ze zm.
24.
Kodeks wykroczeń; Ustawa z dnia 20 maja 1971 r., Dz. U. z 1971 r. Nr 109, poz. 756.
25.
Kubas G., Netykieta - kodeks etyczny czy prawo internetu?, Kraków: Uniwersytet Jagielloński 2004, s. 17, praca magisterska. Dostępna na stronie:
http://www.vagla.pl, [16.09.2011].
26.
Kulesza J. (2010), Międzynarodowe prawo internetu. Przedsiębiorstwo Wydawnicze Ars boni et aequi, Poznań.
27.
Maroń G. (2008), Ochrona małoletnich przed pornografią i pedofilią internetową. W: R. Grabowski (red.), Wpływ internetu na ewolucję państwa i prawa. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów.
28.
Murawska-Najmiec E. (2005), Informacja na temat działań społeczności międzynarodowej na rzecz objęcia internetu systemem prawa przy jednoczesnej ochronie swobody wypowiedzi i informacji. KRRiT, Warszawa.
31.
Shea V., Netiquette, www.albion.com/netiquette/book/TOC09633702513.html, [09.09.2009].
34.
Stiftung Digitale Chancen (2009), Zestaw zaleceń projektu Youth Protection Roundtable. SDC, Hamburg.
35.
Swetenham R. (2010), Europejskie porozumienie dotyczące samoregulacji w zakresie bezpieczeństwa w portalach społecznościowych. W: Materiały konferencyjne z IV Międzynarodowej Konferencji: Bezpieczeństwo dzieci i młodzieży w internecie. Fundacja Dzieci Niczyje, Warszawa.
37.
Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204.
38.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, Dz. U. z 2009 r. Nr 98, poz. 817.
39.
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, Dz. U. z 1997 r. Nr 133, poz. 883 ze zm.
40.
Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83.
41.
Ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim, Dz. U. z 2002 r. Nr 37, poz. 349.