Przedmiotem niniejszej pracy jest zjawisko korupcji w społeczeństwie litewskim. Problematyka nieformalnych układów patronacko-klienckich inspiruje interdyscyplinarne badania przedstawicieli wielu nauk, a zwłaszcza dyscyplin społecznych, politycznych, ekonomicznych oraz filozoficznych, ze względu na nasilenie i wszechobecny charakter tego zjawiska, niezwykle szybkie tempo jego rozprzestrzeniania się oraz destrukcyjne skutki na każdej płaszczyźnie życia społecznego. Refleksja teoretyczna na temat korupcji jest niezbędna ze względu na ciągle pojawiające się nowe jej formy, a także coraz większe rozmiary możliwych strat i zagrożeń, jakie powstają dla instytucji państwa litewskiego, jego gospodarki, a przede wszystkim społeczeństwa. Zjawisko łapownictwa warto analizować nie tylko z racji czysto naukowych, ale należy mieć też świadomość praktycznego znaczenia tej problematyki, gdyż każde ujawnienie, odsłonięcie i wyjaśnienie ukrytych mechanizmów korupcyjnych utrudnia dalsze rozprzestrzenianie się tej patologii. Celem przedkładanego artykułu jest identyfikacja i analiza różnych przejawów i uwarunkowań korupcji, jej skutków społecznych i polityczno-gospodarczych oraz sposobów przeciwdziałania tej dewiacji na gruncie litewskim. Niniejszą pracę oparto na krytycznej analizie literatury przedmiotu, danych statystycznych oraz materiałów dziennikarskich, a także własnych obserwacjach zmian zachodzących w rzeczywistości społecznej i polityczno-gospodarczej na Litwie. Posłużono się przy tym metodą historyczno-opisową, uzupełniając ją wnioskowaniem teoretycznym. Rozważania przedstawione w tym artykule prowadzą do jednoznacznych wniosków, iż korupcja niszczy wolność społeczeństwa litewskiego, dewastuje lojalność i podważa wzajemne zaufanie między ludźmi. Przeciwdziałanie łapownictwu, przy wykorzystaniu wszelkich środków dozwolonych w otwartym demokratycznym społeczeństwie, ma więc doniosłe uzasadnienie moralne, polityczne, gospodarcze i społeczne.