Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości władze wojskowe zamierzały zorganizować w garnizonach odrębne życie parafialne. Wszystkie garnizony 9 Dywizji Piechoty, której jednostki stacjonowały m.in. w garnizonie Siedlce miały własne kościoły, powstałe z dawnych cerkwi koszarowych. Głównym zadaniem kapelanów wojskowych była praca duszpasterska wśród żołnierzy, przygotowanie ich do złożenia przysięgi wojskowej, organizacja i celebracja wszystkich świąt religijnych oraz ważnych uroczystości państwowych, rocznic powstań narodowych, etc. Poza pracą religijną kapelani prowadzili też aktywną działalność oświatowo-kulturalną. Mieli m.in. obowiązek udzielania wsparcia akcjom i przedsięwzięciom popieranym przez polową Kurię Biskupią, najczęściej przez organizację zbiórek i składek pieniężnych. Przez cały okres międzywojenny kapelani garnizonu Siedlce brali aktywny udział w życiu religijno-patriotycznym regionu. Duszpasterstwo wojskowe miało duży wpływ zwłaszcza na żołnierzy pochodzenia chłopskiego, natomiast pogadanki i kazania księży znacząco uzupełniały pracę oficerów oświatowych.