W Polsce na przestrzeni ostatnich lat pojawiło się wiele nowych koncepcji nauki czytania umownie nazywanych „metodami”. Do najbardziej znanych zaliczyć można: Metodę Dobrego Startu M. Bogdanowicz, symultaniczno-sekwencyjną metodę nauki czytania J. Cieszyńskiej, metodę fonetyczno- literowo-barwną B. Rocławskiego, czy sojusz metod E. Arciszewskiej. Prezentowane metody alternatywne dają sposobność prowadzenia nauki w sposób rzec można „niezauważalny” przez dziecko, w sposób, który jest dla niego zabawą, poszukiwaniem, a w żadnym przypadku nie jest obciążeniem. Wdrożenie wyżej wymienionych koncepcji edukacji czytelniczej na etapie edukacji przedszkolnej ma na celu przygotowanie dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej. Za to ważne zadanie odpowiedzialni są nauczyciele. Dlatego też postanowiono określić, jaka jest wśród nauczycieli wychowania przedszkolnego znajomość alternatywnych metod nauki czytania, czy i które z nich stosują w praktyce? Czy istnieje potrzeba poszukiwania, stosowania nowych, innowacyjnych sposobów nauki czytania dzieci już w wieku przedszkolnym? Jest to istotne zagadnienie, ponieważ teoretycy w dziedzinie edukacji, jak i nauczyciele praktycy od lat poszukują optymalnej, najbardziej efektywnej metody przygotowującej dzieci w wieku przedszkolnym do podjęcia nauki czytania w szkole podstawowej. W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, techniką była ankieta. Wyniki badań pozwoliły wskazać znane oraz wykorzystywane przez nauczycieli wychowania przedszkolnego alternatywne metody nauki czytania. Niestety po podsumowaniu powyższych rozważań nasuwa się refleksja, iż nowatorskie rozwiązania edukacyjne owszem pojawiają się na szczeblu wychowania przedszkolnego, jednak nie w wystarczającym zakresie.