PL EN
ARTYKUŁ ORYGINALNY
POZIOM EDUKACJI ŚRODOWISKOWEJ WŚRÓD STUDENTÓW Z POLSKI, UKRAINY, SŁOWACJI I CZECH
 
 
Więcej
Ukryj
1
Uniwersytet Rzeszowski
 
 
Data publikacji: 22-07-2019
 
 
Autor do korespondencji
Karolina Cynk   

Karolina Cynk, Uniwersytet Rzeszowski , ul. T. Rejtana 16c, 35-959 Rzeszów, e-mail: rss@ur.edu.pl, tel. 17 872 13 30
 
 
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2017;11(3):44-54
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Wstęp: Artykuł składa się z dwóch części: teoretycznej – zawierającej konceptualizację kluczowych terminów oraz części empirycznej zawierającej analizę badań socjologicznych. We wprowadzeniu zdefiniowany został termin edukacja, co umożliwiło sformułowanie hipotez badawczych dotyczących stosunku studentów do problemów ochrony środowiska. Materiał i metody: Zaproponowane hipotezy zostały zweryfikowane na podstawie danych zebranych podczas badań w 2015 roku, dotyczących miejsca i roli wartości środowiskowych wśród innych wartości akceptowanych przez studentów z krajów środkowo-wschodniej Europy. Opis tych badań został przedstawiony w drugiej części artykułu. Wyniki: Wnioski z analizy, w której uwzględniono dwie zmienne: kraj studiów i kierunek studiów, są niepokojące. Wyniki wskazują, że poziom edukacji środowiskowej wśród studentów jest dość niski. Najwyższy poziom wyedukowania środowiskowego wykazali studenci czescy. Z kolei uwzględniając kierunek studiów można stwierdzić, że studenci nauk przyrodniczych byli nieco lepiej wykształceni w zakresie ochrony środowiska niż studenci humanistyki. Oznacza to, że nawet jeśli młodzi ludzie kształcą się w zakresie ochrony środowiska, nie przekłada się to na odczuwanie przez nich więzi z przyrodą. Wnioski: Wyniki badań należy traktować z pewną ostrożnością, konieczne jest podejmowanie dalszych analiz w tym zakresie.
REFERENCJE (10)
1.
Cho Y.H., Choi H., Shin J., Yu H.C., Kim Y.K., Kim J.Y. (2015), Review of research on online learning environments in higher education. Procedia – Social and Behavioral Sciences, 191, pp. 2012-2017.
 
2.
Clayton S. (ed.), (2012), The Oxford Handbook of environment al and conservation psychology. Oxford University Press, New York.
 
3.
DeGrazia D. (2002), Animal rights: A very short introduction. Oxford.
 
4.
Dobrzańska B., Dobrzański G., Kiełczewski D. (2008), Ochrona środowiska przyrodniczego. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
 
5.
Nasibulina A. (2015), Education for sustainable development and environmental ethics. Procedia – Social and Behavioral Sciences, 214, pp. 1077-1082.
 
6.
Parra Moreno C.H., Moreno Acero I.D., Puendes Rodrigez N.H. (2011), Education for environment care: contribution through human ecology. Procedia – Social and Behavioral Sciences, 15, pp. 3912-3915.
 
7.
Stawiński W. (ed.) (2006), Dydaktyka biologii i ochrony środowiska. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
 
8.
Tibilisi Declaration (1977), https://www.gdrc.org/uem/ee/tb... (accessed: 10.12.2016).
 
9.
Tyburski W. (2013), Dyscypliny humanistyczne i ekologia. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń.
 
10.
Wolarski W. (ed.) (2002), Britannica. t. 28, Mu-Ni, Kurpisz, Poznań.
 
eISSN:2657-9332
Journals System - logo
Scroll to top