ARTYKUŁ PRZEGLĄDOWY
MEDIALNE FORMY POPULARYZACJI MUZYKI POWAŻNEJ
Więcej
Ukryj
1
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Wydział Nauk Społecznych, Instytut Socjologii
Data publikacji: 23-07-2019
Autor do korespondencji
Lyliya Borhulevych
Lyliya Borhulevych, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Wydział Nauk Społecznych, Instytut Socjologii, ul. Przy Stawie 4/42, 20-067 Lublin, e-mail: lilya.borhulevych@gmail.com, tel. 48 51 8701924
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2016;10(3):28-35
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
W kulturze zdominowanej przez muzykę popularną – lekką, rozrywkową – muzyka poważna
musi walczyć o zasłużone miejsce w świadomości społecznej. Do tego celu jej twórcy i propagatorzy wykorzystują przede wszystkim media audiowizualne – radio, telewizję, Internet.
Z ich pomocą muzyka poważna przenika do naszego codziennego życia, staje się muzyką „na co
dzień”, bardziej dostępna dla szerokiej publiczności. W społeczeństwie istnieje opinia, że główną różnicą między tymi dwiema dziedzinami jest pełniona przez nie funkcja, mianowicie: użytkowy, rozrywkowy charakter i prostota formy muzyki popularnej oraz profesjonalność i skomplikowana forma muzyki poważnej. To przekonanie mija się jednak z prawdą, ponieważ żadna
z powyższych cech nie może charakteryzować wyłącznie jednego rodzaju muzyki. Jednocześnie
widoczne są powiązania między tymi dwoma rodzajami muzyki – strukturalne i funkcjonalne,
a także rosnące zainteresowanie samej kultury popularnej muzyką poważną, które przejawia
się m.in. w takich formach, jak talent show
REFERENCJE (35)
1.
Adorno Th. W. (1974), Filozofia nowej muzyki. Tłum. F. Wajda, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
2.
Białas M. (2008), Muzyka poważna w telewizji. Problemy i nadzieje. Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, Sectio L, Artes, nr 6, s. 156.
3.
Białas M. (2010), Orfeusz technokrata. Media w upowszechnianiu muzyki poważnej. Wydawnictwo Naukowe Grado, Toruń.
4.
Bilica K. (2007), hasło muzyka, W: S. Żurawski (red.), Muzyka. Encyklopedia PWN. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, s. 509.
5.
Chanan M. (2002), Television’s problem with (classical) music. Popular Music, nr 21/3, s. 367–374.
6.
Cook N. (2000), Muzyka. Tłum. M. Łuczak, Prószyński i S-ka, Warszawa.
7.
Goban-Klas T. (2001), Powstanie i rozwój mediów. Od malowideł naskalnych do multimediów. Wydawnictwo Naukowe AP, Kraków.
8.
Godzic W. (2004), Telewizja i jej gatunki: po „Wielkim Bracie”. Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków.
9.
Hulten B., Broweus N., Dijk M. (2011), Marketing sensoryczny. Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa.
10.
Jankowski W. (2001), Popularyzacja muzyki, W: A. Chodkowski (red.), Encyklopedia muzyki. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, s. 710.
11.
Jędrzejewski S. (2006), Format radiowy, W: W. Pisarek (red.), Słownik terminologii medialnej. Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków, s. 59.
12.
Jędrzejewski S. (2007), Radio, W: E. Chudziński (red.), Słownik wiedzy o mediach. Wydawnictwo Park, Warszawa, s. 157.
13.
Kofin E. (2012), Muzyka wokół nas. Studium przeobrażeń recepcji muzyki w dobie elektronicznych środków jej przekazywania. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław.
14.
Kuligowski W. (2002), Internet: Ziemia Obiecana czy post coitum triste. Kultura i Społeczeństwo, 1, s. 91-92.
15.
Misiak T. (1983), Muzyka poważna, muzyka popularna. Dualizm współczesnej kultury muzycznej a perspektywy socjologii muzyki. Muzyka, nr 4, s. 92-93.
16.
Nowacki R. (2009), Reklama. Wydawnictwo Difin, Warszawa.
17.
Schmitt B., Simonson A. (1999), Estetyka w marketingu. Wydawnictwo Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków.
18.
Sherman R., Seldon Ph. (2000), Muzyka klasyczna dla żółtodziobów. Dom Wydawniczy REBIS, Poznań.
19.
Słownik wyrazów obcych (2008), red. M. Bańka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
20.
Słupek L. (2006), Globalizacja, W: W. Pisarek (red.), Słownik terminologii medialnej. Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków, s. 68-69.
21.
Śmiechowski B. (2008), O muzyce najpiękniejszej ze sztuk. Historia muzyki. Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „ADAM”, Warszawa.
22.
Smyrska M. (2003), Talent-show. Polityka, nr 9, s. 113.
23.
Sułkowski B. (2002), Sztuka, W: R. W. Frieske (red.), Encyklopedia socjologii. Oficyna Naukowa, Warszawa, s. 167.
25.
Dean S. (2012), Jonathan And Charlotte: One Half Of The ‚Britain’s Got Talent’ Duo, Jonathan, Talks Simon Cowell And Making Opera Popular,
http://www.huffingtonpost.co.u... (data dostępu: 13.05.2013).
33.
Nożyński S. (2012), Radio – „Przyjazne Medium”. W: W. Skrzydlewski (red.), Media – Edukacja – Kultura: W stronę edukacji medialnej. St. Dylak, Wydawnictwo PTTiME, Poznań – Rzeszów, s. 348,
http://edunet.amu.edu.pl/mae20... (data dostępu: 24.05.2013).