Współczesna szkoła uczestniczy w procesie globalizacji, której skutkiem jest m.in. uniformizacja stylów życia, migracje, potrzeba dialogu międzykulturowego. Szkoła stała się dzisiaj ministrukturą społeczną, w której dokonuje się integracja przedstawicieli różnych kultur. Budowanie relacji „ja-obcy” na płaszczyźnie edukacyjnej w odniesieniu do dziecka pozwala przypuszczać, że wiedza pozbawiona stereotypów, postawa tolerancji wobec „obcego” staną się podstawą prawidłowo funkcjonującego społeczeństwa, rozumiejącego różnorodność kulturową jako naturalne zjawisko społeczne. Szkoła zatem ponosi odpowiedzialność za wypracowanie strategii wychowawczych, które pozwolą na przyjęcie wielokulturowości i stworzenie warunków dla międzykulturowego uczenia się. Jest to możliwe przy kształtowaniu określonej kultury szkoły rozumianej jako proces, w którym tworzy się swoisty dla szkoły system wartości, oczekiwań, kody językowe i obyczajowość. Kultura szkoły w warunkach różnorodności kulturowej jej podmiotów ma szansę na szczególny rodzaj kreacji, co wynika z włączenia w jej system funkcjonowania i regulacji wewnętrznej elementów obcych kultur. Wzbogacają one szkołę w nową symbolikę, rytualizację oraz budują tożsamości jej podmiotów, ich kompetencje kulturowe, co w rezultacie tworzy nową jakość, styl i modele jej pracy.