DIALOG WYCHOWAWCZY PROPOZYCJĄ DLA NAUCZYCIELA I UCZNIA
NA WZAJEMNE POROZUMIENIE I WSPÓŁPRACĘ
			
	
 
Więcej
Ukryj
	
	
									
				1
				Publiczne Gimnazjum nr 3 im. Jana Kochanowskiego w Radomiu
				 
			 
										
				
				
		
		 
			
			
		
		
		
		
		
			
			 
			Data publikacji: 24-07-2019
			 
		 			
		 
	
							
					    		
    			 
    			
    				    					Autor do korespondencji
    					    				    				
    					Wiesława  Buczek   
    					Wiesława Buczek, Publiczne Gimnazjum nr 3 im. Jana Kochanowskiego, ul. Czarnoleska 10, 26-600 Radom, e-mail: wiesiabe@interia.pl, tel. (48) 331-84-46
    				
 
    			
				 
    			 
    		 		
			
							 
		
	 
		
 
 
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2014;8(3):35-40
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Celem pracy było wskazanie na dialog wychowawczy według koncepcji pedagogiki personalno-egzystencjalnej księdza Janusza Tarnowskiego, który może być wykorzystany jako jedna z wielu metod nauczania i wychowania we współczesnej edukacji. Szkoła, jako instytucja oświatowo-wychowawcza zajmująca się kształceniem i wychowaniem, przyjmuje do
realizacji swoich celów różne metody, aby zachęcić ucznia do jego rozwoju osobistego, umysłowego, emocjonalnego i fizycznego. Proces wychowania w nurcie pedagogiki dialogu jest pomocą uczniowi w rozwoju jego człowieczeństwa. Poszukiwanie
i odkrywanie prawdy o człowieku, promowanie jego godności jako osoby i pomaganie mu w rozwoju człowieczeństwa, dziś zagrożonego przez różne teorie postmodernistyczne, laicyzację życia, relatywizm moralny czy zanegowanie wszelkich wartości,
jawi się jako zadanie dla rodziców i wychowawców. To wspólne zadanie wychowawcze może być realizowane na drodze dialogu
jako metody kształcenia, z pożytkiem dla praktyki pedagogicznej.
		
	
		
REFERENCJE (15)
			
	1.
	
		Buczek W. (2006), Dialog w wychowaniu, „Wychowawca” 2006 nr 10, s. 20.
		
	 
	 
 			
			
	3.
	
		Francuz G. (1997), Zajęcia z etyki jako kształtowanie samoświadomości, W: Z. Sareła (red.), Etyka w szkole. Jak nauczać, Wydawnictwo Akademii Teologii Katolickiej, Warszawa, s. 114-120.
		
	 
	 
 			
	4.
	
		Gadamer H.G., (1980), Niezdolność do rozmowy, „Znak”, nr 3 (309), (tłum. B. Baran) s. 369-376.
		
	 
	 
 			
	5.
	
		Nowak M. (2000), Podstawy pedagogiki otwartej, Lublin, s. 443-445.
		
	 
	 
 			
	6.
	
		Ostrowska K. (2005), Zachowania agresywne w szkole, Oϐicyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa, s. 14-15.
		
	 
	 
 			
	7.
	
		Pomykało W. (1996), Encyklopedia Pedagogiczna, Fundacja Innowacja, Warszawa, s. 790.
		
	 
	 
 			
	8.
	
		Rylke H., Klimowicz G. (1992), Szkoła dla ucznia. Jak uczyć życia z ludźmi, Warszawa, s. 96-98.
		
	 
	 
 			
	9.
	
		Schaller K. (1977), Erziehung, W: Wörterbuch der Pädagogik, Bd. I, Freiburg, s. 248; zob. M. Nowak, Podstawy pedagogiki otwartej, Lublin s. 289.
		
	 
	 
 			
	10.
	
		Sławiński S. (2006), Nauczyciel człowiekiem dialogu, Zielona Góra, s. 12-13.
		
	 
	 
 			
	11.
	
		Śnieżyński M. (2008), Sztuka dialogu, teoretyczne założenia a szkolna i akademicka rzeczywistość, Wydawnictwo Naukowe akademii Pedagogicznej, Kraków, s. 13-20.
		
	 
	 
 			
	12.
	
		Tarnowski J. Posłuchajcie uczniów, „Gość Niedzielny” nr 46 (2006) s. 20-21.
		
	 
	 
 			
	13.
	
		Tarnowski J. (2003), Jak wychowywać? W ogniu pytań, Apostolicum, Ząbki, s. 174-175.
		
	 
	 
 			
	14.
	
		Tarnowski J. (1993), Jak wychowywać?, Wydawnictwa Akademii Teologii Katolickiej, s. 79-80.
		
	 
	 
 			
	15.
	
		Tarnowski J. (1977), Twórcze perspektywy dialogu wychowawczego, „Chrześcijanin w Świecie” nr 5 (53), s. 104-110.