Treść niniejszego artykułu odnosi się do przyjmowanej bądź przejawianej postawy wobec starości m.in. opisanej w wierszach poetki Bronisławy Betlej, okresu starości jako kolejnego etapu w drodze ku wieczności, akceptacji starości, mimo przejawianego przez poetkę ambiwalentnego do niej stosunku. Celem praktycznym niniejszego artykułu, dokonanej w nim analizy wierszy na temat doświadczenia starości w twórczości Betlej, jest promowanie postawy wobec własnej starości oraz upowszechnienie “oblicza” starości, do której zdaniem ks. Adama Bonieckiego “powinniśmy się przygotowywać od dziecka. Ciągle”(Boniecki, 2014, s. 228). Ponadto celem artykuł jest zbudowanie świadomości odbiorcy, że należy permanentnie kształtować młode pokolenie w okazywaniu szacunku, tolerancji oraz akceptacji uczestnictwa osób starszych w życiu społecznym. Dlat ego, że ludzie starzy, dzięki doświadczeniu życiowemu, mądrości, wyznawanym wartościom i kultywowaniu tradycji, stanowią ważną część społeczności lokalnej. Starość zaś może okazać się pięknym, pełnym wdzięczności okresem życia, pod warunkiem, że człowiek zostawia za sobą spełnione życie – pełne satysfakcji i godności.