Bioterroryzm stanowi jedną z wielu form terroryzmu. Użytą w potencjalnym ataku broń biologiczną cechuje szereg właściwości, takich jak łatwość i minimalny koszt produkcji, możliwość ukrycia i transportu, jak również niewidoczność w trakcie przeprowadzania ataku ze względu na brak zapachu i koloru. Pierwszym aktem prawnym o charakterze międzynarodowym, który poruszył kwestię użycia broni biologicznej, był Protokół Genewski z dn. 17 czerwca 1925 r. Konieczność dostosowania Protokołu do aktualnej sytuacji politycznej (ataki terrorystyczne) wymogła przyjęcie w 1972 r. Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji i gromadzenia zapasów broni bakteriologicznej (biologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczeniu. Polskie prawo w sposób bezpośredni nie obejmuje swoim zakresem działań terrorystycznych. Ustosunkowany jest do nich głównie Kodeks Karny, który w sposób pośredni opisuje terroryzm jako przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu stanowiące niebezpieczeństwo zachwiania podstawami obronności państwa oraz Krajowy Plan Zarządzania Kryzysowego ustalający podział kompetencji pomiędzy poszczególnymi organami administracji rządowej. Niewielka liczba krajowych regulacji prawnych wynika z faktu, iż Polska jest uważana za kraj o niskim prawdopodobieństwie wystąpienia ataku bioterrorystycznego.