KOMUNIKAT O WYNIKACH BADAŃ; KOMUNIKAT Z KONFERENCJI
CHOCHOLI TANIEC, CZYLI JAK SZKOŁA PRZEGRYWA WALKĘ Z WAGARAMI I GALERIĄ HANDLOWĄ
Więcej
Ukryj
1
Wydział Nauk Pedagogicznych, Dolnośląska Szkoła Wyższa, Wydział Nauk Pedagogicznych, Polska
Data nadesłania: 13-02-2020
Data ostatniej rewizji: 23-04-2020
Data akceptacji: 04-05-2020
Data publikacji: 16-10-2020
Autor do korespondencji
Mirosław Jan Mielczarek
Wydział Nauk Pedagogicznych, Dolnośląska Szkoła Wyższa, Wydział Nauk Pedagogicznych, Strzegomska 55, 53-611, Wrocław, Polska
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2020;14(2):72-85
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Streszczenie: Prezentowany materiał obejmuje spojrzenie na problem wagarów szkolnych z perspektywy pracy
pedagoga ulicy. Podjęte działania miały charakter resocjalizacji prowadzonej w środowisku otwartym. Materiał i metody: Celem podjętej pracy ulicznej była diagnoza zjawiska wagarów szkolnych. Obrany cel miał
dostarczyć odpowiedzi na pytanie dopełnienia: czy na wybranym obszarze można zaobserwować
zjawisko wagarów szkolnych wśród dzieci i młodzieży, a jeżeli tak, to czym ono się charakteryzuje?
Na potrzeby pracy terenowej wykorzystano obserwację etnograficzną oraz wywiad. Grupę badawczą
stanowili uczniowie wagarujący, grono pedagogiczne wybranych szkół oraz pracownicy galerii
handlowej. Wyniki: Potwierdziła się hipoteza, że zjawisko wagarów szkolnych na wybranym obszarze istnieje, a galeria
handlowa jest ulubionym miejscem dla młodzieży na spędzanie wagarów. Wnioski: Galerie handlowa jest ulubionym miejscem do spędzania czasu dla wagarujących uczniów, ponieważ
zaspokaja podstawowe potrzeby usytuowane na piramidzie Maslow’a. W walkę ze zjawiskiem
wagarów szkolnych należy zaangażować rodziców, nauczycieli, społeczność lokalną oraz
odpowiednie służby i dostępne środki, w tym wdrożyć na szerszą skalę dzienniki elektroniczne.
REFERENCJE (18)
1.
Antczak, B. (2015). Niska frekwencja uczniów jako jedna z przyczyn niepowodzeń szkolnych. Journal of Modern Science, t. 2(25), s. 297-311.
3.
Gnyp, A. (1993). Dlaczego wagary. Głos Nauczycielski, nr 3, s. 4-27.
4.
Heyne, D., Rollings, S. (2004). Niechęć do szkoły. Jak pomóc dziecku, które opuszcza lekcje i wagaruje. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
5.
Kargulowa, A. (1991). Dlaczego dzieci nie lubią szkoły?. Warszawa: WSiP.
6.
Kukla, D. (2010). Preorientacja i orientacja zawodowa w szkole. Warszawa: LA-BOR.
7.
Marynowicz-Hetka, E (1987). Dziecko w rodzinie problemowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych.
8.
Marzec, H. (2013). Zjawisko wagarowania występujące wśród uczniów. Nauczyciel i Szkoła, nr 1(53), s. 103-120.
9.
Maslow, A. (2014). Motywacja i osobowość. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
10.
Okoń, W. (2017). Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademic-kie „Żak”.
11.
Oleszkiewicz, A., Bąk, O., Cieślik, A. (2010). Sposób na wagary. Jak radzić sobie z absencją uczniów?. Warszawa: Difin.
12.
Oleszkiewicz, A. (2006). Wagary ponad miarę. Charaktery, nr 3, s. 12-20.
13.
Rubacha, K. (2008). Metodologia badań nad edukacją. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
14.
Sałasiński, M., Badziukiewicz, B. (2003). Vademecum pedagoga szkolnego. Warsza-wa: WSiP.
15.
Stojecka-Zuber, R. (2007). W sprawie wagarów. Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze, nr 3, s. 18-28.
17.
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych, Dz. U. 1997 nr 123, poz. 779.
18.
Wyspiański, S. (2019). Wesele. Kraków: Wydawnictwo „Greg”.