We współczesnym świecie zwrócono uwagę na potrzebę uczenia się przedmiotów ścisłych, wśród których dominującą rolę odgrywa matematyka nazywana Królową Nauk. W niniejszym artykule poruszony zostaje problem nauczania matematyki w szkole, z wyraźnym uwzględnieniem metod nauczania. Zwróceniem uwagi na język matematyki, który nie jest tworem martwym, lecz żywym i dynamicznie się zmieniającym. Czytając teksty matematyczne napotykamy się nie tylko na symbole i znaki, są one wzbogacone o słowa. Podczas dyskursu wymianę poglądów ułatwiają metafory i metonimie, którym niejednokrotnie towarzyszą gesty i mimika. Wzbogacony język matematyki dodatkowymi formami komunikacji werbalnej i niewerbalnej jest przysłowiową „chińszczyzną” dla jego wielu odbiorców. Dlatego komunikacja pomiędzy nauczycielem a dzieckiem jest trudna. Matematyk występując w roli belfra ma dość trudne zadanie, przekazując niezbędną wiedzę do funkcjonowania we współczesnym świecie. Zadaniem każdego nauczyciela jest nauczyć dzieci posługiwania się tym abstrakcyjnym językiem, dobierając odpowiednie metody i formy pracy. Zmierzając do osiągnięcia tego celu, nie wystarczy rozwiązać niezmiernie dużej ilości zadań, bez ich dokładnego rozumienia. Z doświadczeń wielu pedagogów wynika, iż skuteczniej jest przyjąć tezę: najpierw zrozumieć i zobrazować problem, potem nadać mu sens, a na koniec poznać symbol.