Obecność dziecka w rodzinie jest ściśle związana z działaniem małżonków-rodziców, którzy wzajemnie się sobie oddają i przyjmują. Dziecko ma prawo przebywać wśród ludzi bezwzględnie je akceptujących, niezależnie od posiadanych cech związanych ze stanem zdrowia czy czasem pojawienia się na świecie. Dlatego od momentu poczęcia powinno zostać przyjęte do rodziny przez swoich najbliższych. Na żadnym etapie swojego życia dziecko nie jest niczyją własnością – nikt nie ma prawa decydowania o jego życiu. Osobami w największym stopniu odpowiedzialnymi za życie i rozwój dziecka są jego rodzice, którzy zobowiązani są do stworzenia bezpiecznej atmosfery rodzinnej sprzyjającej rozwojowi wszystkich członków wspólnoty. W nauczaniu Jana Pawła II obecne jest przeświadczenie o decydującym znaczeniu trwałej więzi małżonków-rodziców dla wychowania dziecka. Wychowanie dziecka w rodzinie odbywa się głównie poprzez codzienne budowanie wspólnoty opartej na wzajemnej służbie.