PL EN
ARTYKUŁ ORYGINALNY
Hikikomori - japoński syndrom wycofania społecznego jako problem współczesnych uczniów polskich szkół. Analiza zjawiska w świetle badań literatury przedmiotu oraz badań własnych
 
Więcej
Ukryj
1
Instytut Pedagogiki, Uniwersytet Przyrodniczo- Humanistyczny w Siedlcach, Polska
 
 
Data nadesłania: 07-09-2021
 
 
Data ostatniej rewizji: 04-10-2021
 
 
Data akceptacji: 05-10-2021
 
 
Data publikacji: 28-04-2022
 
 
Autor do korespondencji
Kinga Frączkowska   

Instytut Pedagogiki, Uniwersytet Przyrodniczo- Humanistyczny w Siedlcach, ul. Żytnia 17/19, 08-110, Siedlce, Polska
 
 
Rozprawy Społeczne/Social Dissertations 2021;15(4):125-141
 
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Streszczenie: Współcześnie z Internetu korzysta niemal każdy. Postęp techniczny sprawia, iż dostęp do sieci komputerowej jest coraz łatwiejszy, bardziej powszechny, a czasem wręcz konieczny. Celem niniejszego artykułu jest prezentacja zjawiska Internetoholizmu oraz przedstawienie w nim badań własnych stwierdzających czy zjawisko Hikikomori występuje wśród uczniów klas 3 Szkoły Podstawowej Nr 3 im. Jana Pawła II w Mińsku Mazowieckim. Materiał i metody: Wykorzystano literaturę źródłową i badania przeprowadzone za pomocą kwestionariuszy ankiety i wywiadu. Wyniki: Uczniowie klas 3 korzystają z Internetu bardzo często co w niekontrolowanych przypadkach może doprowadzić do wystąpienia u nich objawów hikikomori. Wnioski: Należy otoczyć szczególną opieką i wsparciem uczniów przejawiających syndrom hikikomori oraz zachęcać ich do spędzania wolnego czasu na rozmowie z kolegami zamiast serfowania po Internecie. Nie kontrolując czasu spędzanego przed komputerem możemy doprowadzić do izolacji społecznej podopiecznych.
 
REFERENCJE (23)
1.
Bednarek, J. (2005). Patologie społeczne. Zagrożenia w cyberprzestrzeni. Pułtusk: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Humanistycznej.
 
2.
Bednarek, J., Andrzejewska, A. (2009). Cyberświat możliwości i zagrożenia. Warszawa: Wydawnictwo Żak.
 
3.
Guerreschi, C. (2005). Nowe Uzależnienia. Kraków: Wydawnictwo Salwator.
 
4.
Horiguchi, S. (2012). Hikikomori: Jak prywatna izolacja przykuła uwagę opinii publicznej. W: R Goodman, Y Imoto, THI Toivonen, (red.), Socjologia japońskiej młodzieży: od powracających do młodzieży NEET. Abingdon, Oxon. New York: Routledge.
 
5.
Jędrzejko, M. , Sarzała, D. (2010). Człowiek i uzależnienia. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR.
 
6.
Kato, T. A., Kanba, S, Teo, A. R. (2019). Hikikomori: wielowymiarowe zrozumienie, ocena i przyszłe perspektywy międzynarodowe. Psychiatry Clin. Neurosci.
 
7.
Kato, T. A., Kanba, S., Teo, AR, A. R. (2018). Hikikomori: doświadczenie w Japonii i znaczenie międzynarodowe. World Psychiatry, 17 (1), s. 105.
 
8.
Korczak, J. (2010). Nowe i stare uzależnienia chemiczne i niechemiczne. Warszawa Wydawnictwo: Fundacja Pedagogium.
 
9.
Kowalski, M. (2008). Internet: między edukacją, bezpieczeństwem, zdrowiem. Tychy: Wydawnictwo Maternus Media.
 
10.
Kozak, S. (2011). Patologie komunikowania w Internecie. Warszawa: Wydawnictwo Difin.
 
11.
Łobocki, M. (2000). Wprowadzenie do metodologii badań pedagogicznych. Kraków: Wydawnictwo Impuls.
 
12.
Malagón-Amor, Á., Martín-López, L. M., Córcoles, D., González, A., Bellsola, M., Teo, A. R., Bergé, D. (2018). 12-miesięczne badanie zespołu hikikomori wycofania społecznego: charakterystyka kliniczna i propozycja różnych podtypów. Badania Psychiatryczne, 270, s. 1039-1046.
 
13.
Mikulincer, M., Shaver, PR. (2013). Perspektywa przywiązania do samotności. W: R. J. Coplan, J. C. Bowker (red.), Podręcznik samotności: psychologiczne perspektywy izolacji społecznej, wycofania społecznego i samotności. Hoboken. New York: John Wiley & Sons.
 
14.
Pilch, T., Bauman, T. (2001). Zasady badań pedagogicznych. Strategie ilościowe i jakościowe. Warszawa: Wydawnictwo Żak.
 
15.
Saito, T , Angels, J. (2013). Hikikomori: dojrzewanie bez końca. Minneapolis: University of Minnesota Press.
 
16.
Stip, E., Thibault, A., Beauchamp-Chatel, A., Kisely, S. (2016). Uzależnienie od Internetu, zespół Hikikomori i zwiastunowa faza psychozy. Psychiatria przednia, 3 (7), s. 6.
 
17.
Syrek, E. (2000). Zdrowie w aspekcie pedagogiki społecznej. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
 
18.
Teo, A. R., Stufflebam, K.W., Kato, T. A. (2013). Przecięcie kultury i samotności: Fenomen hikikomori w Japonii. W: R. J. Coplan, , J. C. Bowker, (red.) Podręcznik samotności: psychologiczne perspektywy izolacji społecznej, wycofania społecznego i samotności. Hoboken, New York: John Wiley & Sons.
 
19.
Teo, A. R., Kajdany, M.D., Stufflebam K. (2015). Identyfikacja syndromu hikikomori wycofania społecznego: cechy psychospołeczne i preferencje terapeutyczne w czterech krajach. Int J Soc Psychiatria.
 
20.
Teo, A. R. , Gaw, A. C. (2010). Hikikomori, związany z japońską kulturą syndrom wycofania społecznego? Propozycja dla DSM-V. The Journal of Nervous and Mental Disease, 198 (6), s. 444.
 
21.
Thibault, A., Beauchamp-Chatel A., (2016). Uzależnienie od Internetu, zespół hikikomori i zwiastunowa faza psychozy. Psychiatria.
 
22.
Woronowicz, B.T. (2009). Uzależnienia: geneza, terapia, powrót do zdrowia. Warszawa: Wydawnictwo Parpamedia.
 
23.
Żylińska, M. (2013). Neurodydaktyka, nauczanie i uczenie się przyjazne mózgowi. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
 
eISSN:2657-9332
Journals System - logo
Scroll to top