Zgodnie z raportem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) co 40 sekund na kuli ziemskiej ktoś umiera śmiercią samobójczą i na ogół jest to osoba wkraczająca w życie. Samobójstwa nie należy traktować jako pojedynczego aktu odebrania sobie życia, ale jako działania związanego z całym szeregiem następujących po sobie etapów trwających czasami latami, z których ostatni najczęściej kończy się śmiercią. Proces samobójczy ma swój początek, określony czas trwania, mogący prowadzić do śmierci. Celem profilaktyki presuicydalnej jest zahamowanie tego procesu. Profilaktyka presuicydalna – uprzedzająca, ukierunkowana na jednostkę, jej najbliższe kręgi społeczne, głównie na rodzinę, szkołę a także na opinię publiczną zmierza do wyposażenia osób w wiedzę i umiejętności niezbędne do pokonywania trudności, dokonywania właściwych wyborów w życiu, inicjowania i wzmacniania czynników wspierających rozwój. Dąży do obalenia mitów i wytworzenia pozytywnych postaw wobec osób cierpiących. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie zróżnicowanych form działań i wielorakich inicjatyw podejmowanych na poziomie globalnym przez WHO, ogólnopolskim poprzez realizację zapisów Narodowego Programu Zdrowia, a także na poziomie lokalnym, czyli środowiska szkoły, rodziny na rzecz ograniczenia liczby samobójstw. Omówienie powyższej problematyki przyjmuje charakter wycinkowy bowiem nie jest możliwe przybliżenie na kilku czy kilkunastu stronach owoców wieloletniej pracy prewencyjnej organizacji rządowych i pozarządowych.